Afrykańskie puchary. Kairski triumf
Kair stolicą klubowej piłki na Czarnym Kontynencie. W tym mieście nie tylko mieści się siedziba CAF, ale też od kilku dni rezydują dwa najlepsze zespoły. Al-Ahly triumfowało przecież w Lidze Mistrzów, a jego lokalny rywal SC Zamalek w mniej prestiżowym Pucharze Konfederacji.
Ci drudzy w finałowym dwumeczu mierzyli się z marokański RS Beknane w dniach 12 i 19 maja. Marokańska drużyna w finale znalazła się bez gier w półfinale o czym pisałem. ZOBACZ TEKST NIE ZAGRALI Z POWODU… KOSZULEK.
Pierwsze spotkanie na kameralnym stadionie w Berkane, tuż przy granicy z Algierią na północy, oglądało 10 tys. kibiców. Triumfator rozgrywek z 2020 i 2022 roku wygrał u siebie 2:1. Bramka strzelona na początku drugiej połowy przez tunezyjskiego napastnika Seifeddine Jazira dla Zamalek wiele jak się potem okazało ważyła. W rewanżu na Cairo international Stadium „Rycerze” zwyciężyli 1:0 po trafieniu Ahmeda Hamdi. To wystarczyło do wywalczenia tytułu, bo w Afryce dalej jeśli chodzi o puchary jest normalnie i bramki strzelone na wyjeździe liczą się podwójnie przy tej samej liczbie strzelonych goli.
Cairo International Stadium był też świadkiem triumfu Al-Ahly. W pierwszym meczu w Tunisie był bezbramkowy remis, w rewanżu w sobotę rozstrzygnęła jedna bramka. Na wypełnionym 52 tys. kibiców stadionie – podczas Pucharu Narodów Afryki w 2006, kiedy sam oglądałem tam mecze, to pojemność wynosiła 80 tys. – toczyła się zażarta walka. Zdecydował jeden gol i to na dodatek samobójczy. Strzelił go w 4 minucie Roger Aholou. To urodzony w Abidżanie piłkarz, który w swojej karierze grał i w reprezentacji Wybrzeża Kości Słoniowej i Togo. Esperance miał pretensje do arbitra o to, że nie podyktował dwóch jedenastek dla nich, no ale wiadomo jak jest, ściany pomagają gospodarzom. Opowiadał mi o tym swego czasu trener Stefan Żywotko (książka „Ze Lwowa po mistrzostwo Afryki), który miał swoje na pieńku po meczach z Zamalek
Al-Ahly, 43-krotny mistrz Egiptu ma teraz na swoim koncie 12 triumfów w klubowych rozgrywkach Afryki. Zamalek? To 14-krotny mistrz Egiptu, który klubowym mistrzem kontynentu był 5 razy, po raz ostatni w 2002, a Puchar Konfederacji zdobył po raz drugi.
LISTA ZWYCIĘZCÓW PUCHARU MISTRZÓW AFRYKI
1964 – Oryx Douala (Kamerun), 1966 – Stade Abidjan (Wybrzeże Kości Słoniowej), 1967– TP Mazembe (DR Konga), 1968 – TP Mazembe, 1969 – Ismaily SC (Egipt), 1970 – Asante Kotoko (Ghana), 1971 – Canon Yaounde (Kamerun), 1972 – Haifa Conakry (Gwinea), 1973– AS Vita Club (Zair), 1974 – CARA Brazzaville (Kongo), 1975 – Haifa Conakry, 1976 – MC Algiers (Algieria), 1977 – Haifa Conakry, 1978 – Canon Yaounde, 1979– Union Douala (Kamerun), 1980 – Canon Yaounde, 1981 – JE Tizi-Ouzou (Algieria), 1982– Al-Ahly (Egipt), 1983 – Asante Kotoko, 1984 – Zamalek (Egipt), 1985 – FAR Rabat (Maroko), 1986– Zamalek, 1987 – Al-Ahly, 1988 – ES Setif (Algieria), 1989 – Raja Casablanca (Maroko),1990 – JS Kabylie (Algieria), 1991 – Club Africain (Tunezja), 1992 – Wydad Casablanca (Maroko), 1993 – Zamalek, 1994 – Esperance Tunis (Tunezja), 1995 – Orlando Pirates (RPA), 1996 – Zamalek.
LISTA TRIUMFATORÓW AFRYKAŃSKIEJ CHAMPIONS LEAGUE
1997 – Raja Casablanca, 1998 – ASEC Abidjan (Wybrzeże Kości Słoniowej), 1999 – Raja Casablanca, 2000 – Hearts of Oak, 2001 – Al-Ahly, 2002 – Zamalek, 2003 – Enyimba Aba (Nigeria), 2004 – Enyimba Aba, 2005 – Al-Ahly, 2006 – Al-Ahly, 2007 – Etoile du Sahel (Tunezja), 2008 – Al-Ahly, 2009 – TP Mazembe , 2010 – TP Mazembe, 2011 – Esperance Tunis, 2012 – Al-Ahly, 2013 – Al-Ahly, 2014 – ES Setif (Algieria), 2015 – TP Mazembe, 2016 – Mamelodi Sundowns (RPA), 2017 – Wydad Casablanca, 2018 – Esperance Tunis, 2019 – Esperance Tunis, 2020 – Al-Ahly, 2021 – Al-Ahly, 2022 – Wydad Casablanca, 2023 – Al-Ahly, 2024 – Al-Ahly.
ONI WYGRYWALI NAJCZĘŚCIEJ
12 – Al-Ahly (Egipt)
5 – Zamalek (Egipt), TP Mazembe (DR Konga)
4 – Esperance (Tunezja)
3 – Haifa Conakry (Gwinea), Raja Casablanca, Wydad Casablanca (Maroko), Canon Yaounde (Kamerun)
DOTYCHCZASOWI TRIUMFATORZY AFRYKAŃSKIEGO PUCHARU KONFEDERACJI
2004 – Hearts of Oak (Ghana), 2005 - FAR Rabat (Maroko), 2006 – Etoile Sportive du Sahel (Tunezja), 2007 – CS Sfaxien (Tunezja), 2008 – CS Sfaxien, 2009 – Stade Malien (Mali), 2010 – FUS Rabat (Maroko), 2011 – MAS Fes (Maroko), 2012 – AC Leopards (Kongo), 2013 – CS Sfaxien, 2014 – Al-Ahly (Egipt), 2015 – Etoile Sportive du Sahel, 2016 – TP Mazembe (DR Konga), 2017 – TP Mazembe, 2018 - Raja Casablanca (Maroko), 2019 – Zamalek (Egipt), 2020 – RS Berkane (Maroko), 2021 – Raja Casablanca, 2022 – RS Berkane, 2023 – USM Alger, 2024 – Zamalek.
Maj 31st, 2024 at 06:58
Czy ktoś pamięta, że Zamalek swoją przygodę z Pucharem Konfederacji rozpoczął od rywalizacji w rundzie wstępnej z zespołem Arta/Solar 7 z Dżibuti. Pierwszy mecz na wyjeździe Zamalek sensacyjnie przegrał 0:2. W rewanżu w Kairze goście po 45 minutach prowadzili 1:0. Zamalek potrzebował w drugiej połowie czterech bramek i te cztery gole strzelił. Tak się pisze historia
Puchar Konfederacji w tym sezonie to był teatr jednego aktora. Ahmed Sayed ‘Zizo’ lub jak kto woli ‘Zizou’ zaliczył w finałowym dwumeczu dwie kapitalne asysty, że palce lizać. W sumie miał udział przy bodajże 11 bramkach [4 gole+7 asyst]. Ikona, legenda, prawdziwy rycerz
Kto wie czy nawet nie większy niż czczony w połowie Kairu, Shikabala – kolejny z asów Zamalek, ale powoli schodzący ze sceny.
Triumf Al Ahly spodziewany i zasłużony. Panowie, no ale jak mogło być inaczej, skoro odkąd wprowadzono obecną formułę CAF Ligi Mistrzów, czyli od 1997 roku – tylko osiem drużyn potrafiło pokonać Al Ahly w fazie pucharowej.
Czerwiec 4th, 2024 at 15:46
Espérance nie było jakoś specjalnie gorsze od Al Ahly. Oczywiście, Egipcjanie wygrali zasłużenie. Cóż, trzeba spróbować w następnej edycji.