AfrykaGola.pl

Dzisiaj na blogu debiut Mateusza Hachlicy. To “nasz” Kartagińczyk. Czytając poniższy tekst łatwo się zorientować, dlaczego podpisuje się taką, a nie inną ksywką na blogu. Śmiało można powiedzieć, że o lidze tunezyjskiej wie wszystko, o czym przekonacie się czytając poniższy tekst. Jak się okazuje, tamtejsza liga ma podobne problemy do naszej. System rozgrywek, liczba obcokrajowców w składach… Zresztą przeczytajcie sami.

Mateusz Hachlica jest doktorantem na Uniwersytecie Szczecińskim.

Przed rozpoczęciem obecnie trwającej 91 edycji tunezyjskiej ligi, znanej jako Championnat la Ligue Professionnelle 1 (CLP-1), zmianie uległa formuła rozgrywek. Zasadniczym jej celem jest zmniejszenie liczby uczestników, od sezonu 2017/2018, do czternastu drużyn. W tle pojawiają się pobożne życzenia tamtejszych włodarzy piłkarskich o zwiększeniu w ten sposób poziomu ligi, co miałoby przyczynić się do rozwoju poszczególnych klubów.

Na czym polega wspomniana modyfikacja? Otóż 16 zespołów, zamiast grać jak do tej pory systemem „każdy z każdym” (30 kolejek), zostało podzielonych na dwie grupy – po osiem w każdej. Trzy uplasowane najwyżej w każdej z nich zapewniało sobie awans do tak zwanej Grupy mistrzowskiej, gdzie oczywiście będą rywalizowały ze sobą o tytuł najlepszej drużyny w Tunezji i miejsca gwarantujące udział w rozgrywkach kontynentalnych. Ostatnie kluby z obu grup od razu spadały do drugiej ligi, kończąc zmagania w połowie lutego! Natomiast te, które zajęły pozycję od 4 do 7, przechodziły do Grupy spadkowej. W niej drużyny z ostatnich dwóch miejsc również zostaną relegowane do niższej klasy rozgrywkowej, a trzeci od końca zespół zagra baraż z przedstawicielem drugiej ligi.

Podsumowując – z CLP-1 w sezonie 2016/2017 spadną cztery zespoły, a od przyszłej edycji w lidze będzie grało ich 14. Zmiana wydaje się przekombinowana i mogła wyglądać o wiele lepiej, gdyby po trzydziestu kolejkach, bez podziału na grupy, z ligi bezpośrednio spadały trzy lub cztery najsłabsze kluby, a ich miejsce awansowały wtedy jeden albo dwa z drugiej ligi. To nie pierwsza metamorfoza struktury rozgrywek w ostatnich latach, bowiem w najwyższej klasie rozgrywek o mistrzostwo Tunezji grało już 12, 14, a także 16 zespołów, z podziałami na grupy, jak i bez nich. Częste modyfikacje nie wpływają zbyt korzystnie na rozwój futbolu w tym kraju. Przydałaby się stabilizacja, inaczej trudno oczekiwać zwiększenia poziomu ligi i sukcesów klubów na arenie międzynarodowej.

Sezon w pełni

Obecnie, w połowie marca, od kilku tygodni znani są pierwsi spadkowicze – EO Sidi Bouzid i prowadzona niegdyś przez Andrzeja Płatka Olympique Béja – a także uczestnicy poszczególnych grup. Oczywiście rozpoczęły się w nich już zmagania, które zakończą się w maju. W Grupie mistrzowskiej, gdzie niespodziewanie występuje zespół US Ben Guerdane, faworytami są – co nie może dziwić – Espérance de Tunis oraz Étoile du Sahel z miasta Susa. Ekip tych nie trzeba zbytnio przedstawiać, gdyż powinny być znane każdemu kibicowi futbolu afrykańskiego. Odnosiły one niemałe sukcesy zarówno w rozgrywkach krajowych, jak i kontynentalnych. Obie przed przystąpieniem do walki o tytuł najlepszego klubu w Tunezji dokonały zmiany trenerów. Dwudziestosześciokrotny mistrz kraju – noszący przydomki „Mkachkha” („Uśmiechnięta”) czy „Taraji” („Nadzieja”) – Ammara Souayaha zastąpił Faouzi Benzarti, który kilka dni wcześniej prowadził jeszcze „Czerwone Diabły” z Susy. Jego kandydatura wzbudziła sprzeciw sporej części kibiców, opowiadających się za zatrudnieniem Francuza Patrice’a Carterona. Odkąd jednak po raz piąty w swej karierze objął stanowisko trenera w Espérance, zespół ze stolicy przegrał tylko jedno spotkanie, pozostałe pięć wygrał. Natomiast Étoile du Sahel przekonał Huberta Veluda, by porzucił TP Mazembe i spróbował powalczyć o mistrzostwo w lidze tunezyjskiej, jak i w rozgrywkach Afrykańskiej Ligi Mistrzów.

Warto również zwrócić uwagę na ES Métlaoui, zespół bez większych wirtuozów, spisujący się już w poprzednim sezonie nadzwyczaj rewelacyjnie. Na ten moment podopieczni Mohameda Koukiego wyprzedzają w tabeli mające nie od dziś spore aspiracje Club Africain Tunis i „Juventus Arabów”, czyli CS Sfaxien.

W Grupie spadkowej nieoczekiwanie znalazła się ekipa CA Bizertin, pragnąca na stałe dołączyć do „wielkiej czwórki” (Club Africain, Espérance, Étoile du Sahel, Sfaxien) i nawiązać do lat czterdziestych oraz osiemdziesiątych XX wieku, kiedy to osiągała sukcesy. W ostatnich latach rozwinęła kilku zawodników, grających lub chociaż ocierających się o różne szczeble reprezentacyjne „Orłów Kartaginy”. Systematycznie jednak ich sprzedawała klubom z Tunisu. W ten sposób trudno zbudować zespół walczący o wysokie cele. Dziwić może również nieco obecność w tym gronie AS Marsy, ale jest ona nieobliczalna – potrafi skończyć sezon na piątym lub szóstym miejscu, by następnym razem zająć dziesiątą lokatę. Oba te zespoły zajmują po dwóch rozegranych w tej grupie kolejkach ostatnie miejsca. Przewodzą w niej z dorobkiem czterech punktów: ES Zarzis, Stade Gabèsien i US Tataouine. Pozostało jeszcze dwanaście serii spotkań. Niewątpliwie walka o utrzymanie, podobnie jak o mistrzostwo, będzie zacięta i nikogo nie należy jeszcze skreślać.

Gwiazdy mimo ograniczeń

W CLP-1 obowiązuje limit obcokrajowców – w jednej drużynie w meczowej osiemnastce może znajdować się wyłącznie trzech zawodników nieposiadających tunezyjskiego paszportu. Tylu może przebywać jednocześnie na boisku w trakcie meczu, ale wtedy na ławce rezerwowej nie ma żadnego innego cudzoziemca. Przepis ten jest restrykcyjny, znacznie bowiem ogranicza politykę transferową klubów i nie wpływa na zwiększenie poziomu ligi. Kluby zostają zmuszone do nieustannego kształtowania rodzimych zawodników, co akurat stanowi jego zaletę, albo do inwestowania w takowych, a jak wiadomo najlepszych z nich zgarniają krajowi potentaci lub kluby zagraniczne. W dodatku nie ma aż tak wielu piłkarzy prezentujących bardzo wysoki poziom. Nie można też pozwolić, aby kadry zespołów były zalewane w sposób nieograniczony i czasem bezmyślny cudzoziemcami. Wypadałoby jednak zmodyfikować limit, na przykład pozwalając na wystawianie pięciu takich zawodników, nawet zastrzegając przy tym, że przychodząc do drużyny z CLP-1 muszą być reprezentantami swoich krajów, chociażby młodzieżowymi.

Wielu piłkarzy tunezyjskich, którym nie powiodło się w klubach zagranicznych, decyduje się na powrót do rodzimej ligi, gdzie szybko stają się wiodącymi postaciami. Przykłady stanowią grający w Espérance Khalil Chemmam oraz Ferjani Sassi. Podobnie coraz częściej postępują wychowankowie zespołów europejskich, posiadający obywatelstwo Tunezji, jak Anice Badri. Wyróżniają się oczywiście także zawodnicy od zawsze grający w swoim kraju, choćby jeden z najlepszych bramkarzy na kontynencie – Aymen Mathlouthi oraz jego koledzy z Étoile du Sahel, pomocnicy Mohamed Amine Ben Amor i Hamza Lahmar. W zespole Club Africain ostoją defensywy od kilku lat jest wychowanek Bilel Ifa, zaś na lewej stronie obrony świetnie spisuje się Sliman Kchouk. Należy nadmienić, że w tym trzynastokrotnym mistrzu Tunezji gra bramkostrzelny Saber Khalifa, były piłkarz Olympique Marsylia. W CS Sfaxien warto zwrócić uwagę na prawego defensora Hamzę Mathlouthiego, który podobnie jak Kchouk do niedawna reprezentował barwy „Północnych Rekinów” z Bizerty. Nie można pominąć graczy Espérance, choć wielu z nich zasługuje na osobne wyróżnienie. Na pewno na radarze klubów zagranicznych znajdują się ofensywny pomocnik Saad Bguir, najlepszy strzelec Taha Yassine Khenissi i lewoskrzydłowy Adam Rejaibi.

Przegląd obcokrajowców należałoby rozpocząć od tych znajdujących się w kadrach zespołów z Grupy mistrzowskiej. W rekordowym mistrzu Tunezji gra Hicham Belkaroui, środkowy obrońca z Algierii, jednak w pierwszej części sezonu często przegrywał rywalizację o miejsce w wyjściowym składzie z Ali Machanim. Zdecydowanie lepiej radzą sobie jego rodacy w drugim klubie ze stolicy kraju, a mianowicie prawy obrońca Mokhtar Belkhiter i Ibrahim Chenihi. Reprezentant „Lisów Pustyni” – Hameur Bouazza – jest również gwiazdą w Étoile du Sahel. Natomiast w US Ben Guerdane i Sfaxien najlepiej prezentują się piłkarze środka pola: Iworyjczyk Martial Yao, Nigeryjczyk Kingsley Sokari oraz Senegalczyk Serigne Fallou Niang. Podobnie przedstawia się sytuacja w drużynach z Grupy spadkowej, gdzie odznaczają się: Moctar Fall z Senegalu (ES Zarzis), Gwinejczyk Aboubacar Sylla (JS Kairouan), Kameruńczyk Didier Talla (AS Marsa). Wspomnieć trzeba też o prawoskrzydłowym Dramé Michailou, reprezentancie Burkina Faso, wypożyczonym do Stade Gabèsien z tunezyjskich „Czerwonych Diabłów”.

Niepewna przyszłość?

Według rankingu uwzględniającego osiągnięcia drużyn w rozgrywkach kontynentalnych z pięciu ostatnich lat, czyli od 2012 do 2016 roku, liga tunezyjska znajduje się na drugiej pozycji. Poziom CLP-1 zatem jest wysoki i istnieje spora szansa na to, aby się utrzymał, tym bardziej, że ostatnio problemy przezywają zespoły z Demokratycznej Republiki Konga. Trudno myśleć o przegonieniu Egiptu, posiadającego odwiecznych faworytów do końcowych triumfów w zmaganiach pucharowych, czyli oczywiście Al-Ahly i Zamalek. Uważać trzeba ponadto na zespoły z Algierii i RPA.

Jednak w pierwszej kolejności należy zadbać o stopniowe zwiększenie poziomu ligi, bez oglądania się na innych, a także rozwiązać własne problemy, a ich przecież nie brakuje. Oprócz wspomnianych wyżej braku stabilizacji oraz zmianach formatu rozgrywek krajowych, można godzinami dyskutować o nienajlepszej kondycji finansowej tunezyjskich klubów, chociażby poważnie zadłużonego Étoile du Sahel, bezpieczeństwie na stadionach, wprost wyrażanych obawach o neutralność niektórych sędziów i znacząco wpływającym na politykę transferową limicie obcokrajowców.

Nieustannie uwidaczniać się będą łatwiejsze albo trudniejsze kwestie do rozwiązania, nawet w trakcie radzenia sobie z uznawanymi za bieżące. Niekiedy może pojawić się na kilka lat zastój, lecz przyszłość futbolu w Tunezji, mimo sporych wyzwań, nie powinna być widziana w czarnych barwach. Tamtejsze zespoły od dawna mają wyrobioną markę i są uznawane za groźnych i niełatwych przeciwników w turniejach kontynentalnych. Na chwilę obecną bardzo dobrze poczynają sobie w ich eliminacjach i bliskie są awansu do faz grupowych. W Afrykańskiej Lidze Mistrzów swoje mecze na własnych stadionach wygrały Espérance i Étoile , natomiast w Pucharze Konfederacji w pierwszych spotkaniach przedostatniej rundy Club Africain i CS Sfaxien nie pozostawiły wszelkich złudzeń rywalom odnośnie promocji do następnego etapu. Klub z Tunisu rozbił Republic of Sierra Leone Armed Forces aż 9 do 1, a „Juventus Arabów” – trzykrotny triumfator tych rozgrywek – zwyciężył z kameruńskim Yong Sports Academy 5:0. Oczywiście takie wyniki napawają optymizmem, jednak trudno przewidzieć dalszy rozwój wydarzeń. Próby wytypowania złotych medalistów przypominać może wróżenie z fusów. Zamiast zbytniego dumania nad przyszłością, lepiej skoncentrować się na chwili obecnej i robić małe kroki naprzód.

Ten wpis zostal opublikowany w środa, Marzec 15th, 2017 o 10:21 i jest napisany pod Afryka. Mozesz sledzic komentarze do tego wpisu poprzez RSS 2.0 kanal. Mozesz rowniez zamiescic komentarz, lub sledzic post ze swojej wlasnej strony.