AfrykaGola.pl

Thomas N’Kono (Kamerun) – Michael Essien (Ghana), Samuel Kuffour (Ghana), Rigobert Song (Kamerun) – Augustine Okocha (Nigeria), Abedi Ayew-Pele (Ghana), George Weah (Liberia), Rabah Madjer (Algieria) – Samuel Eto’o (Kamerun), Roger Milla (Kamerun), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej).

Tak wygląda „Afrykańska Jedenastka Wszech Czasów” stworzona przez polskich dziennikarzy blisko 7 lat temu. Na pomysł jej zestawienia wpadł Roman Hurkowski. Dla tych, którzy nie wiedzą, to dziennikarz, dzięki któremu olimpijska reprezentacja Polski wygrała, przy zielonym stoliku, mecz z Danią. Na boisku, w październiku 1987 roku biało-czerwoni przegrali 0:2. Pan Roman, wtedy dziennikarz „Piłki Nożnej”, wiedział jednak, że wynik meczu zostanie zweryfikowany, bo w składzie Duńczyków grał nieuprawniony zawodnik, Per Frimann. O całej sprawie przeczytacie w tekście w Interii “Niecodzienna wygrana Orłów. Pomógł dziennikarz”, a tutaj rozmowa z samym Perem Frimannem, wtedy pomocnikiem Anderlechtu Bruksela, z którym rozmawiałem kilka miesięcy temu, przed meczem w eliminacjach MŚ z Danią w Warszawie.

Ale nie o tym, tylko o niecodziennej jedenastce, którą Roman Hurkowski stworzył głosami dziennikarzy. Akurat kilkanaście dni temu minęła już 6 rocznica śmierci świetnego żurnalisty. Ówczesną „Afrykańską Jedenastkę Wszech Czasów” stworzył dla nieistniejącego już portalu futbolnet.pl. W Internecie nie można jej już odnaleźć. Dzięki pomocy syna pana Romana – Rafała Hurkowskiego, dziś dziennikarza Polsat Sport, udało mi się do niej dotrzeć. Szkoda, żeby taki kawał pracy się zmarnował.

Poniżej całe zestawienie tej super jedenastki z samymi wybitnymi postaciami piłki na Czarnym Lądzie.

Roman Hurkowski, styczeń 2010: „32 ekspertów, zaproszonych przez futbolnet.pl, wybrało Jedenastkę Wszech Czasów Afryki. Niemal każdy, przekazując swoją propozycję, zastrzegał, że jego wariant jest ultraofensywny. Dominował 1+3+4+3 i według niego też ustawiliśmy wypadkową Jedenastkę. Ale przecież nie ma się czemu dziwić. Bo futbol Czarnego Lądu zawsze kojarzy się z futbolem radosnym, w sporym stopniu pozbawionym więzów taktycznych. Zawsze tam szwankowała obrona, powiedzonka o naiwności afrykańskich zespołów w grze defensywnej nie wzięły się z niczego. Zresztą w niedzielę 10 stycznia, na dzień dobry 27. Pucharu Narodów Afryki, mieliśmy piorunujące wręcz potwierdzenie zasygnalizowanych tendencji. Angola – Mali 4:4 i… wszystko jasne.

Porwani przez Europę

Zanim przejdziemy do sedna, problem… proceduralny. Redaktor Maciej Iwański zgłosił otóż dwóch piłkarzy rodem z Mozambiku – Eusebio i Mario Colunę. Ustaliliśmy jednak, że są to Europejczycy, swoim talentem służyli Benfice Lizbona i reprezentacji Portugalii. Redaktor Iwański miał w zanadrzu rozwiązanie alternatywne, więc nie doszło do żadnego spięcia.

Z kolei redaktor Michał Zichlarz postawił na Larbiego Ben Barka, przypominając słowa Pelego: „Jeżeli ja jestem królem futbolu, to Ben Barek powinien być jego Bogiem”. Wspólnie doszliśmy jednak do wniosku, że tego Marokańczyka naturalizowanego we Francji należy traktować jako piłkarza europejskiego. Nie inny status ma Marokańczyk Just Fontaine, we francuskich barwach król strzelców mistrzostw świata 1958. W porównaniu z nimi Patrick Vieira, urodzony w Senegalu, czy Marcel Desailly z Ghany – mistrzowie świata 1998 – to już… 200-procentowi Francuzi. Nigdy nie grali dla Afryki na reprezentacyjnym szczeblu.

Z kolei rozumując bardzo proafrykańsko można uznać, że piłkarzem z Czarnego Lądu jest nawet Zinedine Zidane, bo co prawda urodził się w Marsylii, grał wyłącznie dla Francji, ale pochodzi z rodziny algierskiej. To może i Włoch Claudio Gentile, mistrz świata 1982, jest Afrykanerem? Bo przecież urodził się w Libii…

Całe szczęście, że Didier Drogba, który do Francji wybył jako zaledwie pięciolatek, cały czas gra dla Wybrzeża Kości Słoniowej. Tutaj nie może być sztywnych kanonów, każdy przypadek trzeba rozpatrywać indywidualnie. Zatem: mistrzowie świata Zidane i Gentile to jak najbardziej Europa.

352 wskazania, 71 piłkarzy

11 razy 32 równa się 352. Przypominamy więc, jak te 352 wskazania rozłożyły się na 71 w sumie piłkarzy z Czarnego Lądu. Mamy nadzieję, że jest to dla Was interesujące repetytorium z historii i współczesności afrykańskiej piłki.

Leszek Bartnicki (Orange Sport)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Kolo Toure (Wybrzeże Kości Słoniowej), Rigobert Song (Kamerun), Taribo West (Nigeria) – Augustine Okocha (Nigeria), Michael Essien (Ghana), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Geremi (Kamerun) – Nwankwo Kanu (Nigeria), Roger Milla (Kamerun), George Weah (Liberia)

Witold Błaszczak (ekspert niezależny)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Samuel Kuffour (Ghana), Rigobert Song (Kamerun), Hany Ramzy (Egipt), Geremi (Kamerun) – Augustine Okocha (Nigeria), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Nwankwo Kanu (Nigeria) – Laurent Pokou (Wybrzeże Kości Słoniowej), Roger Milla (Kamerun), Samuel Eto’o (Kamerun),

Radosław Bujek (Tylko Piłka)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Kolo Toure (Wybrzeża Kości Słoniowej), Amor Jebali (Tunezja), Taribo West (Nigeria) – Tijjani Babangida (Nigeria), Michael Essien (Ghana), Marc-Vivien Foe (Kamerun), Rabah Madjer (Algieria) – George Weah (Liberia), Roger Milla (Kamerun), Samuel Eto’o (Kamerun)

Jerzy Cierpiatka (www.sportowetempo.pl)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Lauren (Kamerun), Mark Fish (Republika Południowej Afryki), Noureddine Naybet (Maroko) – Augustine Okocha (Nigeria), Michael Essien (Ghana), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Rabah Madjer (Algieria) – Samuel Eto’o (Kamerun), Roger Milla (Kamerun), George Weah (Liberia)

Tomasz Ćwiąkała (futbolnet.pl)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Samuel Kuffour (Ghana), Rigobert Song (Kamerun), Noureddine Naybet (Maroko), Celestine Babayaro (Nigeria) – Augustine Okocha (Nigeria), Michael Essien (Ghana), Rabah Madjer (Algieria) – George Weah (Liberia), Roger Milla (Kamerun), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Janusz Dobrzyński (Gazeta Lubuska)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Samuel Kuffour (Ghana), Rigobert Song (Kamerun), Taribo West (Nigeria) – Augustine Okocha (Nigeria), Michael Essien (Ghana), Marc-Vivien Foe (Kamerun), Geremi (Kamerun) – Samuel Eto’o (Kamerun), George Weah (Liberia), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Tadeusz Fogiel (paryski oddział Przeglądu Sportowego)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Omar Daf (Senegal), Rigobert Song (Kamerun), Noureddine Naybet (Maroko) – Nwankwo Kanu (Nigeria), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Roger Milla (Kamerun), Rabah Madjer (Algieria) – Anthony Yeboah (Ghana), George Weah (Liberia), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Henryk Górecki (Sport)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Ibrahim Hassan (Egipt), Rigobert Song (Kamerun), Taribo West (Nigeria), Lucas Radebe (Republika Południowej Afryki) – Mustapha Hadji (Maroko), Michael Essien (Ghana), Rabah Madjer (Algieria) – Nwankwo Kanu (Nigeria), Roger Milla (Kamerun), George Weah (Liberia)

Paweł Grabowski (Magazyn Futbol, Futbol News)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Samuel Kuffour (Ghana), Stephen Keshi (Nigeria), Rigobert Song (Kamerun) – Augustine Okoche (Nigeria), Michael Essien (Ghana), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Rabah Madjer (Algieria) – George Weah (Liberia), Roger Milla (Kamerun), Samuel Eto’o (Kamerun)

Roman Hurkowski (futbolnet.pl, Magazyn Futbol)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Michael Essien (Ghana), Samuel Kuffour (Ghana), Taribo West (Nigeria) – Nwankwo Kanu (Nigeria), Abedi Ayew-Pele (Ghana), George Weah (Liberia), Rabah Madjer (Algieria) – Samuel Eto’o (Kamerun), Roger Milla (Kamerun), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Maciej Iwański (TVP)

Robert Mensah (Ghana) – Ahmed Fathy (Egipt), Stephen Keshi (Nigeria), Emmanuel Kunde (Kamerun), Celestine Babayaro (Nigeria) – Michael Essien (Ghana), Sunday Oliseh (Nigeria), Rabah Madjer (Algieria) – Abedi Ayew-Pele (Ghana), Emmauel Amunike (Nigeria), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Łukasz Jachimiak (Metro)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Emmanuel Eboue (Wybrzeże Kości Słoniowej), Kolo Toure (Wybrzeże Kości Słoniowej), Taribo West (Nigeria), Geremi (Kamerun) – Augustine Okocha (Nigeria), Michael Essien (Ghana), Abedi Ayew-Pele (Ghana) – Samuel Eto’o (Kamerun), Roger Milla (Kamerun), George Weah (Liberia)

Henryk Kasperczak (z Wybrzeżem Kości Słoniowej i Tunezją trenerski medalista PNA)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Hatem Trabelsi (Tunezja), Samuel Kuffour (Ghana), Sami Trabelsi (Tunezja) – Kalu Uche (Nigeria), Mahamadou Diarra (Mali), Seydou Keita (Mali), Nwankwo Kanu (Nigeria) – Samuel Eto’o (Kamerun), Roger Milla (Kamerun), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Tomasz Kowalczyk (Program 1 Polskiego Radia)

Jacques Songo’o (Kamerun) – Rigobert Song (Kamerun), Uche Okechukwu (Nigeria), Taribo West (Nigeria) – Augustine Okocha (Nigeria), Michael Essien (Ghana), Mahamadou Diarra (Mali), Nwankwo Kanu (Nigeria) – Samuel Eto’o (Kamerun), Roger Milla (Kamerun), George Weah (Liberia)

Dariusz Kuczmera (Polska Dziennik Łódzki)

Bruce Grobbelaar (Zimbabwe) – Michael Essien (Ghana), Samuel Kuffour (Ghana), Quinton Fortune (Republika Południowej Afryki) – Augustine Okocha (Nigeria), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Roger Milla (Kamerun), Rabah Madjer (Algieria) – Samuel Eto’o (Kamerun), George Weah (Liberia), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Tomasz Lach (Eurosport)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Geremi (Kamerun), Samuel Kuffour (Ghana), Emmanuel Kunde (Kamerun), Pierre Wome (Kamerun) – Augustine Okocha (Nigeria), Yaya Toure (Wybrzeże Kości Słoniowej), Michael Essien (Ghana) – Samuel Eto’o (Kamerun), Roger Milla (Kamerun), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Marcin Lepa (Polsat Sport)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Samuel Kuffour (Ghana), Rigobert Song (Kamerun), Celestine Babayaro (Nigeria) – Augustine Okocha (Nigeria), Nwankwo Kanu (Nigeria), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Rabah Madjer (Algieria) – George Weah (Liberia), Roger Milla (Kamerun), Samuel Eto’o (Kamerun)

Przemysław Łonyszyn (futbolnet.pl)

Ezzaki Badou-Zaki (Maroko) – Geremi (Kamerun), Stephen Keshi (Nigeria), Noureddine Naybet (Maroko) – Augustine Okocha (Nigeria), Kalusha Bwalya (Zambia), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Mahmoud El-Khatib (Egipt) – Samuel Eto’o (Kamerun), Roger Milla (Kamerun), Laurent Pokou (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Rafał Nahorny (Canal+)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Michael Essien (Ghana), Hany Ramzy (Egipt), Taribo West (Nigeria) – Augustine Okocha (Nigeria), Nwankwo Kanu (Nigeria), George Weah (Liberia), Rabah Madjer (Algieria) – Samuel Eto’o (Kamerun), Roger Milla (Kamerun), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Witold Opaliński (ekspert niezależny)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Emmanuel Eboue (Wybrzeże Kości Słoniowej), Ephrem M’Bom (Kamerun), Jean Onana (Kamerun), Rene N’Djeya (Kamerun) – Augustine Okocha (Nigeria), Yaya Toure (Wybrzeze Kości Słoniowej), Theophile Abega (Kamerun) – Rabah Madjer (Algieria), Roger Milla (Kamerun), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Paweł Owczarek (ekspert niezależny)

Jacques Songo’o (Kamerun) – Celestine Babayaro (Nigeria), Kolo Toure (Wybrzeże Kości Słoniowej), Rigobert Song (Kamerun), Taribo West (Nigeria) – Tijjani Babangida (Nigeria), Augustine Okocha (Nigeria), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Mustapha Hadji (Maroko) – George Weah (Liberia), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Jarosław Owsiański (Tygodnik Kibica)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Aly Shehata (Egipt), Emmanuel Kunde (Kamerun), Mudashiru Lawal (Nigeria), Stephen Tataw (Kamerun) – Augustine Okocha (Nigeria), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Lakhdar Belloumi (Algieria) – Hossam Hassan (Egipt), Roger Milla (Kamerun), Rashidi Yekini (Nigeria)

Tomasz Pazdyk (Superstacja)

Jacques Songo’o (Kamerun) – Rigobert Song (Kamerun), Taribo West (Nigeria), Lucas Radebe (Republika Południowej Afryki) – Finidi George (Nigeria), Michael Essien (Ghana), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Augustine Okocha (Nigeria) – George Weah (Liberia), Roger Milla (Kamerun), Samuel Eto’o (Kamerun)

Tomasz Piontek (futbolnet.pl)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Geremi (Kamerun), Samuel Kuffour (Ghana), Rigobert Song (Kamerun), Celestine Babayaro (Nigeria) –Finidi George (Nigeria), Michael Essien (Ghana), Augustine Okocha (Nigeria) – Samuel Eto’o (Kamerun), George Weah (Liberia), Abedi Ayew-Pele (Ghana)

Sergiusz Ryczel (TVN)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Michael Essien (Ghana), Samuel Kuffour (Ghana), Rigobert Song (Kamerun), Pierre Wome (Kamerun) – Augustine Okocha (Nigeria), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Roger Milla (Kamerun) – Patrick M’Boma (Kamerun), Samuel Eto’o (Kamerun), Rashidi Yekini (Nigeria)

Maciej Słomiński (futbolnet.pl, Tygodnik Przegląd)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Lauren (Kamerun), Stephen Keshi (Nigeria), Lucas Radebe (Republika Południowej Afryki), Celestine Babayaro (Nigeria) – Michael Essien (Ghana), Kalusha Bwalya (Zambia), Rabah Madjer (Algieria) – George Weah (Liberia), Roger Milla (Kamerun), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Gabriel Waliszko (nSport)

Bruce Grobbelaar (Zimbabwe) – Emmanuel Eboue (Wybrzeże Kości Słoniowej), Mark Fish (Republika Południowej Afryki), Hany Ramzy (Egipt) – Augustine Okocha (Nigeria), Michael Essien (Ghana), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Nwankwo Kanu (Nigeria) – George Weah (Liberia), Roger Milla (Kamerun), Samuel Eto’o (Kamerun)

Hieronim (Hirek) Wrona (dziennikarz muzyczny, fan futbolu)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Emmanuel Eboue (Wybrzeże Kości Słoniowej), Samuel Kuffour (Ghana), Kolo Toure (Wybrzeże Kości Słoniowej), Alexandre Song (Kamerun) – Augustine Okocha (Nigeria), Michael Essien (Ghana), Finidi George (Nigeria) – Samuel Eto’o (Kamerun), George Weah (Liberia), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Kenneth Zeigbo (Nigeria, były piłkarz Legii Warszawa)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Andre Kana-Biyik (Kamerun), Stephen Keshi (Nigeria), Uche Okechukwu (Nigeria), Ben Iroha (Nigeria) –Augustine Okocha (Nigeria), Kalusha Bwalya (Zambia), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Cyrille Makanaky (Kamerun) – Roger Milla (Kamerun), Rashidi Yekini (Nigeria)

Michał Zichlarz (Fakt)

Ezzaki Badou-Zaki (Maroko) – Ferdinand Coly (Senegal), Kolo Toure (Wybrzeże Kości Słoniowej), Taribo West (Nigeria) – Augustine Okocha (Nigeria), Michael Essien (Ghana), Rifaat Al-Fanaguili (Egipt), Rabah Madjer (Algieria) – Samuel Eto’o (Kamerun), Roger Milla (Kamerun), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Krzysztof Zięcik (drugi trener Gwinei podczas PNA 2008)

Joseph-Antoine Bell (Kamerun) – Samuel Kuffour (Ghana), Rigobert Song (Kamerun), Noureddine Naybet (Maroko) – Pascal Feindouno (Gwinea), Michael Essien (Ghana), George Weah (Liberia), Rabah Madjer (Algieria) – Samuel Eto’o (Kamerun), Roger Milla (Kamerun), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Przemysław Zych (Magazyn Futbol, Futbol News, www.przemyslaw-zych.blogspot.com)

Thomas N’Kono (Kamerun) – Wael Gomaa (Egipt), Stephen Keshi (Nigeria), Rigobert Song (Kamerun) – Augustine Okocha (Nigeria), Abedi Ayew-Pele (Ghana), Hossam Hassan (Egipt), Lakhdar Belloumi (Algieria) – Rashidi Yekini (Nigeria), Roger Milla (Kamerun), Samuel Eto’o (Kamerun)

Podopieczni Kasperczaka

Uff, prawdziwa rewia, wszechstronny przegląd piłkarskich skarbów Czarnego Lądu! Wdzięcznym łącznikiem między Polską a futbolem afrykańskim jest Henryk Kasperczak, rodzynek w naszym jury. Już dotarły pomruki niezadowolenia z jego jedenastki, być może dlatego, że umieścił w niej wielu swoich podopiecznych. Ale przecież Milla wszedł do „jedenastki jedenastek” z największą liczbą głosów, natomiast z duetu Malijczyków – Diarra przebił się do Realu Madryt, a Keita do Barcelony. Uche, swego czasu as Wisły Kraków, też gra w ekstraklasie Hiszpanii i zdajemy sobie sprawę, że jest lepszy od ogromnej większości polskich piłkarzy. Natomiast Hatem Trabelsi bronił barw Ajaxu i Manchester City. Daj Boże innym takich uczniów!

Najlepsi z najlepszych

A teraz protokół z liczenia głosów. Najwięcej wskazań otrzymało następujących jedenastu piłkarzy:

Roger Milla 27

Augustine Okocha 24

Thomas N’Kono 23

Michael Essien 22

Samuel Eto’o 22

George Weah 21

Abedi Ayew-Pele 19

Didier Drogba 15

Rabah Madjer 15

Rigobert Song 15

Samuel Kuffour 13

Czy da się z nich stworzyć afrykańską Jedenastkę Wszech Czasów? Przy dwóch lekkich… przestawkach – cofnięciu Essiena i Weah – da się jak najbardziej.

Przynajmniej dwucyfrową liczbę punktów zebrali jeszcze Taribo West (11) i Nwankwo Kanu (10), ogółem – przypominamy – zgłoszono 71 zawodników. Spośród 352 głosów Jedenastka Wszech Czasów zebrała 216, czyli 61,36%.

Oto jej kształt już po delegowaniu na pozycje:

Thomas N’Kono (Kamerun) – Michael Essien (Ghana), Samuel Kuffour (Ghana), Rigobert Song (Kamerun) – Augustine Okocha (Nigeria), Abedi Ayew-Pele (Ghana), George Weah (Liberia), Rabah Madjer (Algieria) – Samuel Eto’o (Kamerun), Roger Milla (Kamerun), Didier Drogba (Wybrzeże Kości Słoniowej)

Bramkarz

Thomas N’Kono. W latach 1979, 1981 i 1982 najlepszy piłkarz Afryki. Znakomity na mistrzostwach świata 1982, kiedy to Kamerun nie przegrał z Polską i Włochami, odpowiednio trzecią i pierwszą drużyną turnieju. Jeszcze lepiej, też z N’Kono w bramce, spisał się na Il Mondiale ’90, jako pierwszy zespół z Afryki dotarł do ćwierćfinału.

Apogeum Thomasa na scenie klubowej to awans z Espanolem Barcelona do finału Pucharu UEFA 1988. Po dwóch finałowych meczach dopiero rzuty karne przesądziły na korzyść Bayeru Leverkusen. Dziś Espanol nazywa się Espanyol i N’Kono jest tam trenerem bramkarzy, w tym swego rodaka, Idrissa Kameniego, mistrza olimpijskiego z 2000 roku.

N’Kono zapamiętaliśmy jako bramkarza o zwinności pantery, ale zarazem świetnie wyszkolonego. Czyli: klasyka wyznaczona karierą Lwa Jaszyna. Właśnie N’Kono zainicjował w Kamerunie sztafetę markowych specjalistów od bronienia. Kontynuowali ją Joseph-Antoine Bell, Jacques Songo’o, na których też głosowano w naszym plebiscycie, oraz wspomniany Kameni.

Obrońcy

Michael Essien. Dla Jerzego Cierpiatki, tęgiego przecież fachowca: „Obecnie jeden z najlepszych piłkarzy na świecie. Fenomenalnie uniwersalny, bez niego wartość Chelsea spadłaby niepomiernie”.

Uniwersalny w dobrym tego słowa znaczeniu, a nie uniwersalny przeciętniak. W Chelsea Londyn awaryjnie bywał ustawiany na prawej obronie, co nam tutaj… bardzo pasuje. Bo dzięki temu możemy uczynić identycznie. I nasza wypadkowa jedenastka jest tożsama z listą tych, którzy dostali najwięcej głosów. A przy okazji pokręcamy siłę ofensywną afrykańskiego teamu wszech czasów!

Do Chelsea trafił w roku 2005 z Olympique Lyon. Kwota transferowa, ponad 40 milionów dolarów, szokowała, bo Essien był wtedy jeszcze stosunkowo mało znany. Jednak regularnie potwierdza swą wartość.

I jeszcze barwna, jak zwykle, opinia Macieja „Słomy” Słomińskiego: „Michael Essien z Ghany – najszersze udo współczesnej piłki, bliski ideału współczesnego piłkarza, wszechstronny, biega przez 90 minut, nie męczy się, jest jak traktor”.

Samuel Kuffour. Zdecydowanie najlepiej czuł się w Bayernie Monachium, z którym w 2001 roku wygrał Ligę Mistrzów. Ma w dorobku brązowy medal igrzysk olimpijskich Barcelona 1992. W Romie już spisywał się gorzej. Dziś mężczyzna 33-letni, schyłek kariery spędza u siebie, w Ghanie, w klubie Asante Kotoko Kumasi.

Negatywny wpływ na jego karierę miał rodzinny dramat. W 2003 roku w przydomowym basenie utonęła maleńka córeczka tego świetnego obrońcy.

Rigobert Song. Waleczny defensor, zadziorny czasami aż do przesady. Nic więc dziwnego, że do historii futbolu przeszedł jak pierwszy, który został ukarany czerwoną kartką podczas dwóch turniejów o mistrzostwo świata, w latach 1994 i 1998 (Zidane w 1998 i 2006). Od roku 1996 nieprzerwanie bierze udział w finałach Pucharu Narodów Afryki, jeśli teraz wybiegnie na boisko, z ośmioma startami stanie się rekordzistą. Jest już nim pod względem liczby meczów w finałach PNA – ma w dorobku 33 gry. W latach 2000 i 2002 w barwach Kamerunu świętował mistrzostwo Czarnego Lądu.

Liczy sobie 33 lata, obecnie przywdziewa strój Trabzonsporu, największy klub w jego karierze to Liverpool. Jest wujkiem Alexandre Songa, obrońcy Arsenalu. Obaj zostali zgłoszeni do PNA 2010.

Pomocnicy

Augustine Okocha. Obstawiam, że mało kto zna jego imię, niemal każdy natomiast kibic zna przydomek – naturalnie „Jay-Jay”. Jeśli redaktor Cierpiatka twierdzi: „Absolutna perfekcja techniczna, czym zachwycał choćby podczas gry dla Eintrachtu Frankfurt” – znaczy, że mamy do czynienia z piłkarzem naprawdę nietuzinkowym. Tylko on mógł być nazwany „Afrykańskim Maradoną” i właśnie tak go nazwano.

W mistrzostwach świata uczestniczył trzy razy, w igrzyskach olimpijskich tylko raz, ale tam właśnie odniósł sukces. W roku 1996 z ekipą Nigerii wywalczył pierwsze w olimpijskim futbolu złoto dla Afryki. W roku 1994 triumfował w Pucharze Narodów Afryki. Grał w piłkę daleko lepiej niż wskazywałaby lista jego dokonań na arenie klubowej. Najważniejsze stacje w jego karierze to wspomniany Eintracht Frankfurt nad Menem, Fenerbahce Stambuł, Paris SG i Bolton Wanderers.

Z czasów Eintrachtu ten artysta dryblingu dobrze wspomina środkowego napastnika – Jana Furtoka, dziś dyrektora reprezentacji Polski. Jesienią 1992 roku „Jay-Jay” grał w meczu zakończonym naszą największą klęską w europejskich pucharach: Eintracht – Widzew Łódź 9:0.

Abedi Ayew-Pele. Jeżeli pomocnik to zorientowany bardzo bardzo ofensywnie. Jeden z pionierów afrykańskiego futbolu w Europie. Ma piękny „całokształt”, ale szczególnie zasłużył się dla Olympique Marsylia. Pociągnął tę drużynę do okresu jej największej świetności – do finału Pucharu Mistrzów 1991 i triumfu dwa lata później. Była to premierowa edycja rozgrywana w formule Ligi Mistrzów. To cały czas jedyne dla Francji klubowe mistrzostwo Europy.

Tamtą epokę uświetnił trzykrotnym – 1991, 1992, 1993 – zwycięstwem w plebiscycie na najlepszego piłkarza Afryki. W reprezentacji Ghany debiutował w roku 1982, mając 18 lat, grał do roku 1998, ale największy sukces osiągnął właśnie na samym początku. To triumf w Pucharze Narodów Afryki 1982.

George Weah. Przesunięcie do pomocy troszkę sztuczne, ale skoro mamy czterech świetnych napastników, którzy w głosowaniu zdystansowali większość obrońców i pomocników, trzeba to uszanować. Tym bardziej że Weah naprawdę cofając się po piłkę dobrze sobie radził z zadaniami organizatora akcji zaczepnych.

W latach 1989, 1994 i 1995 najlepszy piłkarz Afryki. Zawodnik tak znamienitych klubów, jak: AS Monaco, Paris SG AC Milan, Chelsea Londyn, Manchester City i Olympique Marsylia. Pełnia szczęścia ogarnęła go w roku 1995. Nie tylko ze względu na trzeci już tytuł najlepszego na Czarnym Lądzie i przeprowadzkę z Paryża do Mediolanu, ale dlatego, że wygrał dwa najbardziej prestiżowe plebiscyty. Na najlepszego piłkarza klubów Europy, pod egidą „France Football”, i na najlepszego na świecie, pod egidą FIFA. W obu do dziś pozostaje jedynym laureatem z Afryki. Przypominamy jedno i drugie podium.

„France Football” 1995: 1. Weah, 2. Juergen Klinsmann, 3. Jari Litmanen.

FIFA 1995: 1. Weah. 2. Paolo Maldini, 3. Klinsmann.

To człowiek orkiestra w swojej rodzinnej Liberii, sponsor i szef tamtejszej federacji piłkarskiej. W roku 2005 przeszedł do drugiej tury wyborów prezydenckich.

Rabah Madjer. Nie mogło być lepszego kandydata do miana afrykańskiego Piłkarza Roku 1987. Jak pisze nieustannie sugestywny Słomiński: „Rabah Madjer z Algierii choćby tylko za tego bezczelnego gola strzelonego piętą Bayernowi dla FC Porto (z Józefem Młynarczykiem w bramce) na wiedeńskim Praterze podczas finału Pucharu Mistrzów w 1987 roku. Ten mecz to jedno z moich fajniejszych dziecięcych przeżyć”.

Ponieważ jednak za odosobnione, choćby najgenialniejsze, zagranie nagroda nie musi się należeć, przywołajmy momenty świadczące o tym, że Madjer to bohater nie tylko tamtej akcji.

Tamta była na 1:1 z Bayernem, a niebawem to właśnie Madjer dośrodkował do Juary’ego „na nos” i ten strzelił na 2:1, przesądzające o wygranej FC Porto. Parę miesięcy później Madjer w Tokio golem podczas dogrywki meczu o Puchar Interkontynentalny zadecydował o zwycięstwie Porto nad Penarolem Montevideo 2:1. Potem sięgnął jeszcze po Superpuchar Europy za rok 1987, a na Mundialu ’82 celnym strzałem przyczynił się do sensacyjnego pokonania RFN przez Algierię, też 2:1. Z reprezentacją w 1990 roku zdobył mistrzostwo Afryki.

Napastnicy

Samuel Eto’o. To istny gigant w skali Czarnego Lądu. Jego najlepszy piłkarz z lat 2003, 2004 i 2005. Z Kamerunem triumfator Pucharu Narodów Afryki 2000 i 2002, w turniejach z lat 2006 i 2008 król strzelców. W 16 golami najlepszy snajper w dziejach mistrzostw kontynentu.

Ale król nie tylko własnego podwórka, w tym przypadku kontynentu. Przygodę z FC Barcelona tylko na międzynarodowej arenie zamknął dwoma (2006, 2009) triumfami w Lidze Mistrzów.

W ostatnie wakacje został wymieniony na Zlatana Ibrahimovicia z Interu Mediolan, w tym klubie też poczyna sobie nieźle. Może i jeszcze lepiej „Ibra” w Barcelonie, ale nie brakuje tam tęskniących za błyskotliwym Kameruńczykiem.

We Francji na Mondialu ’98 najmłodszy zawodnik (troszkę ponad 17 lat), w 2000 roku mistrz olimpijski, dziś należy do najlepszych piłkarzy świata.

Roger Milla. Puchar Narodów Afryki zdobywał w roku 1984 i 1988. Natomiast jej najlepszym piłkarzem zostawał w 1976 i 1990. Ten 14-letni odstęp sugerowałby, że mamy do czynienia z futbolistą, który na międzynarodowym poziomie utrzymywał się do późnej „starości”. I tak w przypadku legendarnego Kameruńczyka było.

Na mundialu, Hiszpania 1982, debiutował jako facet 30-letni, by osiem lat później podczas mistrzostw świata we Włoszech brylować. Jako chyba pierwszy Afrykanin należał do autentycznych gwiazd globalnego turnieju, pretendował do tytułu króla strzelców, z czterema trafieniami znalazł się na podium, pociągnął ekipę Kamerunu do najlepszej ósemki.

A czy wiecie, że w piłkę grał wtedy już tylko… rekreacyjnie? W klubie zaliczanym do francuskiej zaledwie piątej ligi?! W JS Saint-Pierroise z wyspy Reunion na Oceanie Indyjskim, stanowiącej zamorski departament Francji. Egzotyka zatem do kwadratu na zlocie najlepszych piłkarzy świata!

Tamym startem we Włoszech przeszedł do mundialowych annałów jako najstarszy strzelec gola, dokonał tego mając ponad 38 lat. Ale to jeszcze nie koniec, bowiem w 1994 roku też zdecydował się na udział w World Cup. W Stanach Zjednoczonych piłkarze Kamerunu radzili sobie znacznie gorzej niż cztery lata wcześniej na Półwyspie Apenińskim, na pożegnanie przegrali z Rosją 1:6, ale tego honorowego gola uzyskał właśnie Milla!

Dzięki temu swój snajperski rekord długowieczności na mistrzostwach świata podkręcił do 42 lat i 39 dni. To zarazem metryczka najstarszego w ogóle piłkarza, jaki grał na mundialu.

Poza ojczyzną i wyspą Reunion występował tylko w klubach Francji. W AS Saint-Etienne był podopiecznym Henryka Kasperczaka.

I jeszcze Jerzy Cierpiatka: „Milla to był nadzwyczaj mądry napastnik, ponadto bardzo chytry, co pod bramką rywali stanowi ogromny atut. Na własne oczy widziałem to podczas mistrzostw świata 1990, zwłaszcza w chwili ośmieszenia Rene Higuity w meczu z Kolumbią”.

Didier Drogba. Piłkarz Roku 2006 w Afryce. Takie samo wyróżnienie za 2007 nieładnie mu… zabrano. Dlatego, że w związku z grą w mistrzostwach kontynentu nie chciał pojechać na ceremonię ogłoszenia wyników.

Ma już prawie 32 lata, ale wciąż ogromną energię i wiele do wygrania. Wielki czas na prawdziwy wystrzał, na konkretne laury z reprezentacją Wybrzeża Kości Słoniowej i wreszcie międzynarodowe z londyńską Chelsea. Stać go na to, by jedną i drugą z tych drużyn porywał do zwycięstw.

Cierpiatka: „Drogba to niesamowita dynamika, świetna gra w powietrzu, choć irytuje mnie czasem jego toporność w przyjmowaniu piłki”.

Słomiński: „Drogba? Jeśli tylko ma humor, jest najlepszym obecnie środkowym napastnikiem na świecie”.

Właśnie Drogba, a także Eto’o, Song i ozdrowiały miejmy nadzieję Essien będą naszą Jedenastkę reprezentować na turnieju w Angoli. Oby jego niesamowita premiera, Angola – Mali 4:4, oznaczała zwiastun naprawdę ogromnych emocji!

Roman Hurkowski, przy współpracy Tomasza Pazdyka”

Ten wpis zostal opublikowany w poniedziałek, Grudzień 26th, 2016 o 08:30 i jest napisany pod Afryka. Mozesz sledzic komentarze do tego wpisu poprzez RSS 2.0 kanal. Mozesz rowniez zamiescic komentarz, lub sledzic post ze swojej wlasnej strony.